Bajm 1978

W 1978 roku, mało znany zespół Bajm, wystąpił z koncertem w ramach Dni Krośniewic.
Niemalże prosto z Krośniewic zespół pojechał na festiwal w Opolu, gdzie w Debiutach zajął II miejsce piosenką "Piechotą do lata"

Krośniewianka - RTS Widzew 0:13

vlepka krośniewickich kibiców Widzewa

Był taki mecz...
Wielki Widzew grał w Krośniewicach.
Nie był to drugi skład, rezerwy czy juniorzy, ale największe gwiazdy tamtego okresu. Nazwiska Włodzimierza Smolarka czy Dariusza Dziekanowskiego, są znane nie tylko fanom futbolu. A m.in ich mogliśmy oglądać na krośniewickiej murawie.

A działo się to w środę 18 lipca 1984 roku o godzinie 17 na boisku Krośniewianki, przy udziale 4 tysięcy widzów.

Wynik 13:0 dla Widzewa odzwierciedla przebieg spotkania.
Po 3 bramki Krośniewiance strzelili : Smolarek, Wraga, Dziekanowski. Po jednym trafieniu dołożyli: Dziuba, Wijas, Myśliński, Wójcicki.

Dziennik Łódzki

Głos Robotniczy

Mapa z 1940

Mapa z 1940 r.

Mapa z 1915

Mapa z 1915

Julian Brun - krośniewickie korzenie komunisty

Julian Brun (1886-1942) - działacz lewicowy i komunistyczny, polski i radziecki dziennikarz, publicysta.

Julian Brun był synem Teodora Bruna, właściciela fabryki tytoniu i Celiny z Kaufmanów z Krośniewic. W rodzinie Bruna żywe były sentymenty patriotyczne, gdyż jego dziadek Julian Kaufman z Krośniewic należał do organizatorów powstania styczniowego w Krośniewicach. Dziadek po upadku powstania był aresztowany i wraz z żoną więziony przez Rosjan w warszawskiej Cytadeli.
Zatem matka Juliana kultywowała tradycje rodzinne i wpajała je swoim dzieciom. W domu rodziców Bruna w Warszawie tradycje powstańcze (ze strony matki) zaczęły się szybko mieszać z działalnością społeczno - polityczną (aktywność antycarska) Juliana.

Julian Brun jest autorem rozprawy literackiej "Stefana Żeromskiego tragedia pomyłek", która stała się swego rodzaju literackim manifestem "polskich" komunistów. Brun dążył do pozbawienia Polski niepodległości i wcielenia jej do sowieckiego imperium.

Jego wujem był Mieczysław Kaufman z Krośniewic.



źródło : M. Gmurczyk - Wrońska "Julian Brun - Krytyczny szkic do portretu komunisty";
Tadeusz M. Płużański / Gazeta Polska Codziennie - "Brun przeciw Polsce"

Pamiątki z przeszłości

Pozostałość po Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. 

Dotychczas zachowane hasło na budynku przy ul.Kolejowej : Wykonawstwem planu walczymy o pokój.

Bahnbetriebswerk - parowozownia. 

Poniemiecki napis, współczesny widok od ulicy Poznańskiej.

Zakaz fotografowania, to częsty widok w okresie PRL. 

W tym przypadku dotyczy(ł) on obiektów kolejowych w Krośniewicach.

Ciuchcią przez Polskę

Informator o wąskotorowych kolejach turystycznych wydany w 2000 roku. W książce przedstawiono istniejące koleje wąskotorowe, zamieszczono ich adresy, mapy oraz historię.


Nie zabrakło w tej publikacji Kujawskich Kolei Wąskotorowych, których opis zatytułowano "Kujawski kolos".

A w nim m.in.:
"Dość łatwo turysta może poznać kolej krośniewicką, gdyż ta jako jedyna z niewielu "pekapowskich" wąskotorówek uruchamia pociągi planowe. Kursują z Krośniewic do Krzewia (5 km), Ostrów (9 km) i Cett (21 km). Osobliwością tej kolei są pociągi z burakami cukrowymi zestawiane z wąskotorowych wagonów towarowych. W czasie kampanii jeżdżą takie do cukrowni "Dobre", która jako ostatnia na Kujawach korzysta z usług PKP".

Ciuchcią przez Polskę
2000 r.

Zdzisław Arentowicz - patron biblioteki

Zdzisław Arentowicz

Zdzisław Walenty Arentowicz ( 1890 - 1956 )  urodzony w Krośniewicach poeta, prozaik, wybitny regionalista ziemi kujawskiej.

Zasłużony dla Włocławka, gdzie jest patronem Biblioteki Publicznej.

W metrykach krośniewickich umieściłem akt urodzenia Zdzisława Arentowicza (zobacz)


Więcej o nim, można się dowiedzieć z poniższego materiału filmowego telewizji informacyjnej z Włocławka.

06.12.1914

6 grudnia 1914 roku do Krośniewic dotarła wąskotorówka.

Czytaj więcej 

1914 : Kolej w Krośniewicach

Budynek dworcowy

Fotokopia przedstawiająca budynek dworcowy Krośniewickiej Kolei Dojazdowej w latach 70 XX w. 

Atlas wąskotorówek

Bardzo ciekawy i bogaty w informacje atlas wąskotorówek. Wydawnictwo z 2006 roku opisuje koleje dojazdowe, parkowe, przemysłowe. Odrębny rozdział to tabor, muzea i pomniki.

W tej publikacji znajdujemy podstawowe informacje o Krośniewickiej Kolei Dojazdowej.

Wśród omawianego taboru nie zabrakło wagonu  Mbxd1 - 1Mw.

Paweł Korcz

Atlas wąskotorówek

2006

"Kochajmy wąskotorówki.."

"Kochajmy wąskotorówki ... bo z każdym rokiem jest ich coraz mniej." 

Autor tekstu opisuje swoją podróż po wąskim torze w 1983 roku. "Wczesnym rankiem stanąłem na małej stacyjce kolei wąskotorowej w Ozorkowie. Pierwszy etap podróży, który mam zamiar tutaj zrelacjonować, kończy się w Krośniewicach. Kilka minut przed planowanym odjazdem od strony północnej przytoczył się miniaturowy skład - obficie dymiąca lokomotywa oraz dwa wagony." 
Dalej autor opisuje swoje wrażenia z dwugodzinnej podróży z Ozorkowa do Krośniewic (44 km). Zwraca uwagę, że Kujawska Kolei Dojazdowa w 1982 roku przewiozła ponad 882 tys. ludzi.
Po dotarciu do Krośniewic, następnym celem podróży jest miejscowość Dobre Aleksandrowskie. "Okazuje się, że ten odcinek przyjdzie mi pokonać pojazdem stanowiącym skrzyżowanie wagonu z samochodem. Jest to własna konstrukcja krośniewickich mechaników. Gdy zaczęło brakować parowozów, postanowiono w jeden z wagonów wmontować silnik od samochodu "Star" i w ten sposób powstała "Łajka". Taką wersję wydarzeń opisuje w swojej relacji R.Perczak. Po dotarciu do Boniewa przesiadka i dalej w drogę. "Siedem wagonów towarowych i jeden osobowy. Te proporcje najlepiej świadczą co w transporcie wąskotorowym najbardziej się liczy."
Kończąc swoją podróż, autor podsumowuje : "Obserwując za szybą wyprzedzające nas auta zastanawiam się nad sensem istnienia kolejek. Pewnie tak się myśli w Ministerstwie Komunikacji i Łączności. Gdy jednak słucha się tych ludzi, tutaj w wagonie wśród smrodu spalin i kurzu, wśród tych zniszczonych siedzeń i poobijanych ścian, można zrozumieć, że jest coś co każe to wszystko jeszcze remontować i wysyłać na trasę. Chociaż, jak mi mówiono, jest to często jazda na "słowo honoru"."

R. Perczak, Dziennik Łódzki 1983

więcej o krośniewickiej kolejce w kategorii kolej wąskotorowa

Dr Mieczysław Kaufman

ul. M. Kaufmana w  Łodzi (źródło:wikipedia)

Mieczysław Kaufman (1864 - 1916) urodzony w Krośniewicach, lekarz ginekolog, łódzki działacz społeczny.
Był synem Juliana Kaufmana, krośniewickiego powstańca styczniowego, więźnia Cytadeli Warszawskiej.

Pracował w Żydowskim Szpitalu im. Poznańskich w Łodzi (obecnie szpital Sterlinga). Był autorem wielu prac naukowych m.in z zakresu ginekologii. Założył w Łodzi Stowarzyszenie Wolnomyślicieli. Współtworzył Muzeum Nauki i Sztuki oraz Towarzystwo Krzewienia Oświaty.

Jego imię nosi ulica przylegająca do cmentarza żydowskiego w Łodzi (patrz foto).

Jego siostrzeniec to znany polski i radziecki komunista Julian Brun.

Prywatny pomnik

Najstarszy w Polsce pomnik poświęcony Księciu Poniatowskiemu

Śmierć Księcia Józefa Poniatowskiego, jako pierwszy na ziemiach polskich, upamiętnił pomnikiem w Krośniewicach jego współpracownik - Rajmund Rembieliński.

W przypałacowym parku wystawił on w 1814 roku obelisk.
Poniżej prezentuję artykuł z 1979 roku o pomniku w Krośniewicach.

czytaj też Książe Pepi - ostatnia droga przez Krośniewice

"Kwitnące floksy" Hanna Muszyńska - Hoffmanowa

"Kwitnące floksy" to powieść opisująca losy rodzin Rzędzianów i Glogerów w XIX wieku.
Jedną z bohaterek powieści jest też kasztelanka wizka, dziedziczka krośniewicka Agnieszka Opacka. Na jej tle pojawia się też jej ojciec Chryzanty Opacki oraz mąż Rajmund Rembieliński.

W powieści nie znajdziemy informacji o Krośniewicach. Jedynie przy opisie kasztelana Opackiego pojawia się przeinaczona nazwa miasta :
"Gabriel Rafał Chryzanty Opacki, pan na Mężeninie, Złotoryi, Koźniewicach i innych dobrach, był fanatycznym zwolennikiem mrówczej pracy i dorabiania się fortuny od mizernego mieszka".

O ślubie Agnieszki z Rajmundem Rembielińskim :

"Swego czasu Agnusia Opacka swemu rodzicowi spłatała szpetnego psikusa. Kiedy trojga imion pan Gabriel Rafał Chryzanty Opacki planował związek co najmniej z księciem Radzwiłłem, (...) córeczka rozamorowała się w synu chorążego wizkiego. Owszem, młody Rajmund zapowiadał się na tęgiego jurystę, aliści pan na Mężeninie zrazu ani słyszeć nie chciał o zięciu gołowąsie i bez grzecznej intraty. Boć sekretarzowanie królowi jegomości Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu kasztelan Opacki - chyba nie bez kozery - uważał za profesję lokajską, niewiele lepszą od kamerdynerstwa (..) Przecież córka omotała ojca koło małego paluszka. Już od maleńkości kasztelanka wizka tak charakterną była, iż czego zamarzyła, zawsze dostać musiała. Więc kiedy pan kasztelan usłyszał spazmy jedynaczki, kiedy przypomniał sobie, że już król Stanisław August prorokował, ze w dziewczęciu tym łatwo rebeliować się mogą wszelkie żądze - dał ojcowskie placet."

Rozwód Agnieszki z Rajmundem Rembielińskim :

"Po paroletnich perypetiach proces w konsystorzu wreszcie końca dobiegał. Zrazu imć Rembieliński niby wtóry Katon trwał przy nierozerwalności małżeństwa. Jednak gdy mu pani Agnusia posuły tysięca mórg przyznała, rzymskie zasady jęły się chwiać w posadach. Teraz już negocjacje posuwały się raźno."

Małżeństwo Agnieszki z Józefem Bechonem :

"Bo wreszcie po latach już wcale nie młodziutka, bo ze stukniętą trzydziestką Agnieszka Opacka poznała wielką miłość swego życia. Spełniły się wreszcie sny kasztelanki o mężulku tycim, tyciuteńkim. Niby smolna szczapa zapłonęła ognistym afektem do imć Józefa Bechona, podpułkownika szaserów gwardii pieszej Księstwa Warszawskiego i adiutanta polowego jenerała Józefa Zajączka".

Testament i spadkobiercy z rodziny Rembielińskich :

"Swojego czasu imć Rajmund Rembieliński wyraził zgodę na zwrócenie wolności małżonce jedynie pod warunkiem, iż po ewentualnym bezdzietnym w drugim związku zgonie wszystek jej majątek powróci do rodziny Rembielińskich. Kasztelanka wizka już po same uszy rozamorowana w swym cher Beszonku twardy warunek przyjęła. Ale w testamencie wystrychnęła na dudka nie tyle imć Rembielińskiego, jako że pierwszy przed nią przeniósł się do wieczności, ile jego sukcesorów. Obwarowała bowiem swój testament tyloma kodycylami na rzecz krewniaków, przyjaciół i służby, że spadkobiercom nie pozostało nic innego jak rozparcelować Mężenin. Jeszcze raz kasztelanka wizka, choć zza grobu, błysnęła swoją szczodrością".

Hanna Muszyńska - Hoffmannowa
"Kwitnące floksy"
1971

Książe Pepi - "ostatnia droga" przez Krośniewice

Zawartość chwilowo niedostępna

Kroniki Wojenne 2014

Kroniki wojenne; Krośniewice maj 2014 r.

Mapa z 1915 r.

Mapa z 1915

Albert Fryderyk Anders - zarządca majątku Błonie

Albert Fryderyk Anders (1864 - 1942) - administrator i dzierżawca majątków ziemskich, ojciec m.in. gen. Władysława Andersa. Andersowie byli spolonizowaną rodziną pochodzenia niemieckiego, wyznania ewangelickiego. Albert poślubił Elżbietę Wilhelminę z Tauchertów z którą miał córkę i czterech synów. Na przełomie XIX/XX wieku pracował jako administrator majątku Błonie (obecnie Krośniewice). To tutaj urodzili się wszyscy synowie Alberta i Elżbiety Anders : Władysław (1892), Karol (1894), Jerzy (1896), Tadeusz (1902).

Albert Anders został pochowany wraz z żoną na warszawskim Cmentarzu Ewangelicko - Augsburskim.


Więcej o związkach Andersów z Krośniewicami znajdziesz w kategorii Generał Anders i jego rodzina

Metryka Jerzego Andersa

1 listopada 1896 roku w kościele ewangelicko-augsburskim w Chodczu, stawił się 33 letni zarządca majątku w Błoniu, Fryderyk Albert Anders.
Okazał syna urodzonego w Błoniu (obecnie Krośniewice) 8 września bieżącego roku z jego żony Wilhelminy Elżbiety z domu Tauchert, lat 28.
Dziecku temu na chrzcie świętym dokonanym 1 listopada 1896 roku w Chodczu, nadano imiona Jerzy Edward Anders.

Film z 1999 roku

Szkolna pocztówka

Pocztówka Gimnazjum w Krośniewicach wydana w 2013 roku.
Brak informacji o nakładzie, wydawcy, projektancie.
Pocztówka prezentuje Rembielińskich, którzy są patronami gimnazjum oraz fotografię : szkoły, pałacu, pomnika, muzeum oraz kościoła.

Szymon Trojanowski

Grób Sz.Trojanowskiego w Krośniewicach

Szymon Trojanowski (05.10.1839 - 07.04.1930) - urodzony i zmarły w Krośniewicach podporucznik weteran, uczestnik powstania styczniowego, ojciec gen. Mieczysława Trojanowskiego.

W 1928 roku mianowany na podporucznika jako oficer Korpusu Uczestników Powstań Narodowych.

Szymon Trojanowski został pochowany na krośniewickim cmentarzu. Na zdjęciu przedstawiam jego grób. 

Oskar Kolberg

Oskar Kolberg (1814-1890) - polski etnograf, kompozytor, folklorysta. Dokumentował polską kulturę i sztukę ludową, tworząc dzieło niemające precedensu pod względem rozmiaru i charakteru. Rok 2014 został ogłoszony Rokiem Kolberga.

 Oskar Kolberg w swoim dziele "Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i taniec" w tomie 22 "Łęczyckie" tak opisywał Krośniewice:
Krośniewice (dawniej Krásnowice) miasteczko nad strumieniem uchodzącym do Ochni; miało przywileje miejskie już w r. 1459. Zniszczyły je wojny szwedzkie.

W tym dziele możemy również odnaleźć

Pieśń weselna z Krośniewic 

Nie będzies Marychna

w tym wianecku chodzić;

mogłaś-ci Marychna

nie dać siebe zwodzić.

 

Nie będzies w nim chodzić,

boś go ty niegodna;

pasałaś ty woły

z tym Jasiniem do dnia,

 

Trza to było pasać,

ale wiedzieć jako,

trza było odganiać

od Jasia daleko.

 

Dy-ć ja odganiała

a seścioro piędzi, -

co ja się obejźrzę,

to on za mną pędzi.

 Pieśń pasterska z Krośniewic

Oj dana dana – służyłem u pana,

oj dana dynie – pasałem mu świnie.

Oj dana dasa – pędziłem do lasa,

oj dana dyńkiem – usnąłem pod pieńkiem.

Oj dana dylcy – przylecieli wilcy,

oj dana dusom – porwali my kusą.

Oj dana dynie – pan rachuje świnie,

oj dana duje – a kusyj brakuje.

Oj dana data – a pan bierze bata,

oj dana deknę – przecie mu ucieknę.

Oj dana dyńca – ućknę do gościńca,

oj dana dować – tam bedą tańcować.

Oj dana dana – a z rana do pana,

oj dacy – po calutkij nocy.

Oj dana dosić – przyjdę go przeprosić,

oj dana durzyć – i będę my służyć.

Park dawniej i dziś

Park oraz pałac Rembielińskich w Krośniewicach.
Z lewej strony fotografia pocztówkowa z przełomu XIX i XX wieku.
Z prawej strony fotografia własna z 2013 roku

Agnieszka Opacka, I voto Rembielińska, II voto Bechon

Zawartość chwilowo niedostęna

Digno amicitiae

Grób rodziny Dunin - Borkowskich na warszawskich Powązkach, gdzie został pochowany Jerzy Dunin Borkowski. W grobowcu pochowani są także jego przodkowie, o których wspominałem w Genealogia Dunin Borkowskich. Przy okazji nadmienię, że jego matka została pochowana w Krośniewicach (patrz Zdzisława Dunin Borkowska).










Na zdjęciach prezentujących grób na Powązkach, widoczne są jego zniszczenia np. uszkodzenie krzyża itd.

Zastanawiam się, czy nie wymaga on renowacji ?
Może wszyscy "przyjaciele pana Jerzego" przeprowadziliby zbiórkę pieniędzy na renowację jego grobowca ? Przecież Jerzy Dunin Borkowski nie był tylko człowiekiem zasłużonym dla Krośniewic, ale dla całej Polski, przekazując swoje prywatne zbiory na rzecz państwa. A rozsypujący się grób wydaje się pozostawać w zapomnieniu.

Napad na pociąg

Notatka prasowa z 1926 roku o nieudanym napadzie na pociąg wąskotorowy relacji Krośniewice - Ostrowy

Izraelita z 1877 roku

Żyd z Warszawy opisuje społeczność żydowską Krośniewic w 1877 roku.

Medal

W 1983 roku Mennica Polska wydała okolicznościowy medal w nakładzie 300 sztuk. Awers przedstawia portret Jerzego Dunin Borkowskiego. Na rewersie został umieszczony napis : Utworzenie Muzeum im. Jerzego Dunin Borkowskiego w Krośniewicach, Oddziału Muzeum Narodowego w Warszawie, 1978.

Dr Stanisław Zaborowski

Stanisław Zaborowski

Dr Stanisław Zaborowski ( 1864 - 1939 ) lekarz, studia ukończył w Paryżu. Założył w 1907 roku Warszawską Miejską Szkołę Położnych oraz utworzył pierwszy w Warszawie, Szpital Położniczy im. Św. Zofii (1912 r.) ,w którym pracował do 1935 roku.



 Otrzymał najwyższe francuskie odznaczenie - Kawalera Legii Honorowej. Zmarł w 1939 roku i został pochowany w Krośniewicach (patrz nekrolog poniżej)

Jubileusz 100 lecia

Krośniewice 2014

Przyznam, że po zapoznaniu się z "Harmonogramem obchodów 100 lecia krośniewickiej kolei wąskotorowej", byłem sceptycznie nastawiony do tych obchodów. Spodziewałem się więcej, tym bardziej w roku wyborczym. Widocznie krośniewicka władza nie wykazała większego zainteresowania tym jubileuszem, nie widząc w nim swojego interesu. Zresztą także "lokalna opozycja", tak bardzo żądna zmian, nie potrafiła wpisać się nawet w minimalnym stopniu w te obchody. W efekcie "władza" zaliczyła ten jubileusz bez wysiłku,  jak najmniejszym kosztem (także finansowym - o czym poniżej) a konkurenci polityczni wykazali się totalnym brakiem własnej inicjatywy (a także wizji co do przyszłości kolejki).
Skoro nie było pieniędzy na te obchody a trzeba było coś zrobić, tak więc robiono. Z różnym skutkiem. I o ile wpisanie do obchodów "Turnieju tenisowego o złoty guzik kolejarza" oraz kolejnego rajdu rowerowego (litości !), mogę uznać za farsę, tak doceniam efekt pozostałych działań Muzeum oraz GCKSiR. Udało się zaangażować młodzież ze szkół podstawowych (głównie z Nowego) , zorganizowano konkursy, przedstawienie (wg autorskiego scenariusza Dyrektor GCKSiR),  warsztaty (choć niektóre trochę odbiegały od tematyki obchodów). Ale większość z tych działań nie byłoby możliwe bez środków finansowych. A te udało się uzyskać Dyrektorowi i pracownikom Muzeum z Krośniewic. Dofinansowanie Łódzkiego Domu Kultury, pozwoliło zrealizować obchody na przyzwoitym poziomie.
Lecz wisienką na torcie (pozwolę sobie tak nazwać) była "Prezentacja taboru na stacji Krośniewice", która miała miejsce w miniony weekend (20-21 września). To był strzał w dziesiątkę o czym świadczyły tłumy mieszkańców tam przybyłych. Młode pokolenie miało okazję pierwszy raz w życiu zobaczyć tabor, jaki nadal stacjonuje w ich mieście. Starsi mieli okazję powspominać lata świetności. A wszyscy razem zastanawiali się, czemu ten skarb jest ukryty i niewykorzystywany.
Ten niewątpliwy sukces ludzi zaangażowanych w te obchody (pracowników Muzeum oraz GCKSiR) przy udziale pasjonatów krośniewickiej kolejki (TPKKD), niech będzie impulsem do dalszych działań. Przecież na takie wydarzenie nie trzeba czekać kolejnych stu lat. Prezentacja taboru oraz imprezy towarzyszące mogą być wspaniałym elementem uzupełniającym Święta Kolekcjonerów lub Dni Krośniewic. Wydarzeniem, które ściągnie do Krośniewic turystów. Przyjezdnych, którzy będą chcieli skorzystać z punktów gastronomicznych, zakupu pamiątek itp. a to są warunki do zarobku dla miasta i jego mieszkańców. Niech tylko "lokalni politycy" wyciągną ręce z kieszeni i zabiorą się do pracy.

Jerzy Edward Anders

Jerzy Anders

Jerzy Edward Anders - urodził się 08.09.1896 roku w Błoniu (obecnie Krośniewice), brak danych dotyczących jego śmierci . Syn Alberta i Elżbiety z Tauchertów. Brat generała Władysława Andersa.  Uczestnik II wojny światowej.


Zobacz więcej na temat związków Andersów z Krośniewicami : Generał Anders i jego rodzina

Kolejarze z Krośniewic w latach 30

Fotografia krośniewickich kolejarzy przed budynkiem dworcowym w latach 30 XX wieku.

To m.in. ci kolejarze wybudowali w Krośniewicach, oddany w 1934, pierwszy w Polsce wąskotorowy wagon motorowy. Pisałem o tym w wątku Made in Krośniewice

Made in Krośniewice

Zawartość chwilowo niedostępna

Grób dziedziczki

Zawartość chwilowo niedostępna

Parowozownia

Zawartość chwilowo niedostępna

Chryzanty Opacki

Zawartość chwilowo niedostępna

Kora i Maanam

"Czuje się świetnie" to muzyczny, fabularyzowany dokument z 1983 roku o zespole Maanam. Od 00:43:01 ujęcia kręcone w Krośniewicach.

Rok 1914 : kolej w Krośniewicach

oprac. W. Głazek

O pierwszej linii kolejowej na ziemi krośniewickiej wspominałem w artykule Kolej cukrownicza . Natomiast w wątku Mątwy - Krośniewice - Stryków omawiałem doprowadzenie linii kolejowej do centrum miasta i stąd dalej do Strykowa. Zwracałem uwagę, że ustalenie dokładnej daty dotarcia do Krośniewic jest kwestią sporną, gdyż poszczególni autorzy podają różne dane. W moim artykule powoływałem się na ustalenia B.Pokropińskiego oraz J.Pawłowskiego. Tym razem przedstawiam opis budowy linii Mątwy - Krośniewice - Stryków na podstawie opublikowanego w latach 30 XX wieku artykułu ppłk. inż Wacława Głazka.



Naczelne Dowództwo Armii Niemieckiej, dnia 12.11.1914 roku, wydało rozkaz budowy linii kolejowej o rozpiętości 0,60 m w kierunku "Montwy - Stryków". Oczekiwano, że stację Krośniewice budowa osiągnie 23 listopada. W rzeczywistości, wobec niespodziewanych trudności, stację Krośniewice osiągnięto 6 grudnia 1914 roku (Dobre 18/11; Lubraniec 22/11; Dąbrowice 5/12; Krośniewice 6/12; Ozorków 21/12; Stryków 30/12).
"Dnia 6 grudnia 1914 roku osiągnięto Krośniewice i następnego dnia w południe nadeszły tu pierwsze pociągi. Zgodnie ze wskazaniem Naczelnego Dowództwa, dostarczyła kolejka do Krośniewic ogromne masy zaopatrzenia. Tu jednak nie starczało kolumn taborowych do odbioru i trzeba było znaczną część zapasów, aby nie tamować ruchu pociągów z materiałami do budowy, ułożyć wzdłuż torów."
Prawie 150 km linii kolejowej Mątwy - Stryków, wybudowano w ciągu 46 dni, choć planowano wybudować w ciągu 15 dni. Do budowy wykorzystano 1500 robotników, dzięki temu średnio budowano 3,2 km dziennie.

Wydaje mi się, że powyższe dane, opublikowane niespełna 20 lat od opisywanych wydarzeń, można uznać za najbardziej wiarygodne. Zatem uważam, że za datę dotarcia do Krośniewic kolejki wąskotorowej, powinniśmy przyjąć 6 grudnia 1914 roku, czyli datę zaprezentowaną przez W. Głazka.

Jerzy Dunin - Borkowski

Jerzy Dunin Borkowski

Jerzy Dunin Borkowski (ur.27.11.1908 w Krośniewicach - zm.23.07.1992 w Krośniewicach ) syn Władysława Dunin Borkowskiego (czytaj Genealogia Dunin Borkowskich ) oraz Zdzisławy z Bacciarellich.
Uczestnik Powstania Warszawskiego, ekonomista, ukończył SGH, po wojnie powrócił do Krośniewic. Farmaceuta (prowadził w Krośniewicach aptekę), kolekcjoner sztuki, twórca muzeum (jego imienia).

Nazywany jest Hetmanem Kolekcjonerów Polskich. Przez kilkadziesiąt lat zgromadził eksponaty z różnych dziedzin sztuki, archiwaliów, numizmatów, pamiątek po wybitnych Polakach. W 1978 roku swoją kolekcję przekazał narodowi. W Krośniewicach powstało muzeum, którego został dożywotnim kuratorem. Zmarł w 1992 roku i został pochowany na warszawskich Powązkach.

Krośniewice 1909 : metryka Jerzego Dunin Borkowskiego

Metryka:  Działo się w osadzie Krośniewice dwudziestego września (trzeciego października) tysiąc dziewięćset dziewiątego roku o godzinie piątej po południu. Stawił się Władysław Dunin – Borkowski (Władysław Dunin Borkowski), lat trzydzieści pięć, właściciel apteki, w osadzie Krośniewice zamieszkały, w obecności Stanisława Dunina Borkowskiego, lat czterdzieści trzy, notariusza w mieście Nieszawie zamieszkałego i Stanisława Bacciarelli, lat sześćdziesiąt dwa, utrzymującego się z własnych środków, w osadzie Krośniewice zamieszkałego i okazał nam dziecię płci męskiej oświadczając, że urodziło się ono w osadzie Krośniewice czternastego (dwudziestego siódmego) listopada tysiąc dziewięćset ósmego roku o godzinie trzeciej rano z prawowitej jego małżonki Zdzisławy z domu Bacciarelli (Zdzisławy z Bacciarelli), lat dwadzieścia pięć. Dziecięciu temu na chrzcie świętym odbytym w dniu dzisiejszym nadano imię Jerzy (Jerzy), a rodzicami chrzestnymi jego byli Stanisław Dunin Borkowski i Janina Skotnicka. Akt ten opóźniony z powodu zajęć ojca dziecięcia. Akt ten oświadczającemu i świadkom przeczytany, przez nas i przez nich podpisany. Ks. Konstanty Jaźwiński urzędnik stanu cywilnego, Władysław Dunin Borkowski, Stanisław Dunin Borkowski, S. Bacciarelli

Więcej o życiu pana Jerzego przeczytasz w kategorii postów : Jerzy Dunin Borkowski

Władysław Anders - akt urodzenia

20 listopada 1892 roku w kościele ewangelicko - augsburskim w Chodczu, stawił się 29 letni zarządca majątku Błonie, Fryderyk Albert Anders. Okazał syna urodzonego w Błoniu (obecnie Krośniewice) 11 sierpnia 1892 roku z jego żony Wilhelminy Elżbiety z domu Tauchert, lat 25. Dziecku temu na chrzcie świętym dokonanym 20.11.1892 w Chodczu, nadano imiona Władysław Albert.

Więcej o związkach Generała i jego rodzeństwa z Krośniewicami przeczytasz w kategorii Generał Anders i jego rodzina

Mapa z 1985

Mapa z 1985 r.