"Optymizm perspektyw"

Zawartość chwilowo niedostępna

Stacja



Krośniewice Miasto 2013

Zawartość chwilowo niedostępna

Krośniewickie muzeum w aptece

Artykuł "Muzeum w aptece" z 1959 roku opisuje historię kolekcjonerskiej pasji aptekarza z Krośniewic oraz historię jego zbiorów.

Z artykułu dowiadujemy się, że zabytkowy dom przy ulicy Wolności w Krośniewicach był kiedyś zajazdem, w którym dwukrotnie zatrzymywał się Napoleon oraz kilkukrotnie gościł Chopin.

     Pasja zbieracka magistra Jerzego Borkowskiego zaczęła się już w dzieciństwie, gdy rozpoczynał edukację w Warszawie. Z przedstawionego jego życiorysu, uzyskujemy informację, jak powstawała jego pierwsza kolekcja, która niestety w 90% została zniszczona w Powstaniu Warszawskim. Sam kolekcjoner "nie miał zresztą czasu na zabezpieczanie i ratowanie" swoich zbiorów, gdyż "zajmował się w powstańczej Warszawie, produkcją leków". A utracone zbiory były cenne i wielkie, gdyż "rozmieszczone były w 5 mieszkaniach w różnych częściach Warszawy".
     Po wojnie zbieracz rozpoczął budowę swojej kolekcji od nowa. "Dziś można już o niej mówić jako o krośniewickim muzeum w aptece. Pana Jerzego odwiedzają goście z całej Polski. Naukowcy i studenci, pisarze i krytycy, dziennikarze i zbieracze.
     Autor kończy artykuł apelem skierowanym do władz, aby dopomóc aptekarzowi. Gdyż dom w którym mieści się apteka i prywatne muzeum, nie jest zamieszkany tylko przez Borkowskich. "W części mieszkalnej na piętrze mieści się salon damski a fryzjer zajmuje najobszerniejsze miejsce". Pomieszczenie, które mogłoby być wykorzystane jako pokoik naukowy dla badaczy z zewnątrz czy wycieczek z okolicznych szkół.

Opracowanie : krosniewice.blogspot.com na podstawie artykułu "Muzeum w aptece" Tadeusza Kur zamieszczony w tygodniku "Stolica" z 1959 roku, z wykorzystaniem fotografii J.Smogorzewskiego.

Andrzej Rembieliński

Andrzej Konstanty Rembieliński - ostatni właściciel dóbr krośniewickich. Oficer Wojska Polskiego.

Urodzony 10.11.1900 roku w Błoniu. Syn Konstantego, wnuk Aleksandra, prawnuk Rajmunda.

Pozostała zawartość chwilowo niedostępna.  




Wychowanek "Krośniewianki"

Jedyny zawodnik Krośniewianki Krośniewice, który grał na poziomie pierwszej ligi (obecnej ekstraklasy).

Adamski Wiesław

Miejsce urodzenia: Krośniewice
Data urodzenia: 3 stycznia 1947
Pozycja: napastnik, pomocnik




Kluby:
Krośniewianka Krośniewice (1960-1963)
Start Łódź (1963-1966)
Legia Warszawa (1966-1967)
Zawisza Bydgoszcz (1967-1968)
Start Łódź (1968-1972)
Lech Poznań (1972-1975)
Polonia Warszawa (1975)
Polonia Poznań (1976-1977)
Unia Swarzędz (1978-1980)

źródło : lechpoznan.pl

Jako uzupełnienie dodam, że w barwach "Kolejorza" (Lech Poznań) zaliczył 24 występy i 3 bramki. W barwach "Wojskowych" (Legia Warszawa) jedno spotkanie w rozgrywkach Pucharu Polski.

"Moje Krośniewice"

"Moje Krośniewice" to debiutancki tomik poezji Marka Piotrowskiego.
 Jest to zbiór wierszy i fraszek w których poeta opisuje Krośniewice takie, jakie zapamiętał i do jakich powraca. Tomik zawiera wiele tekstów okolicznościowych, rodzinnych, ale i utwór dedykowany "mojemu miastu" pt. "Przemiany krośniewickie".

Przemiany krośniewickie
mojemu miastu

Jest takie miasto, nie, nie Pomarzany,
nawet nie Ostrówki, Bzówki czy Nowe,
w którym to od dawna zachodzą przemiany,
z bardzo starego, na bardzo (poza)ŚWIATOWE.





To takie drobne mieszkańców niuanse,
czy ktoś pamięta "Miflex" czy "POM",
albo "Różę" co czasami złotą była,
którą często miewałem za dom ?

Chleb świeży piekły "GS-y".
W "Upominkach" kupiłem radio na raty.
Dzisiaj wytworne delikatesy,
lubię "Biedronek" urok piegowaty.

Kto dziś pamięta syreny na kolei ?
Puszczanie wianków w parku na stawach ?
Kto zbierał grzyby przy ciemnej alei
i tańczył do rana na parkowych zabawach ?

Mistrza Pietrzaka, kibica nie lada,
co z "Krośniewianki" wyciskał soki,
także Pana Jasia pominąć nie wypada,
który przy mistrzu stawiał pierwsze kroki.
Czy pamiętacie ?

Trochę prywaty ujawnić wypada,
przecież minęło prawie pół wieku.
Od dawnych wspomnień pęka szuflada,
jakaś nostalgia budzi się w człowieku.

Rzekę Miłonkę, jako miejski basen,
przepłynęliśmy któregoś lata,
lecz z prądem i trzeźwi (czasem),
choć nie byliśmy mistrzami świata.

Widokówki u Kazia na słomkowej macie,
koledzy, czy pamiętacie ?

Kto z was pamięta nasz ręczny magiel,
co markę "Wrangler" prasował w kanty ?
Dźwięk skrzypiec "Stokosa", jego łódź i żagle,
których miał chyba ze trzy warianty.

Kto nam dzisiaj odda nasze piękne lata,
i czas co płynie, a się nie powtarza?
Będziemy to wspominać aż do końca świata,
chyba, że zmienimy Burmistrza, na....Sekretarza.


Utwór wykorzystano za zgodą autora. 

Marek Piotrowski
Moje Krośniewice. Fraszki i wiersze
wyd. 2013

Polecam

ul.Ostrowska

Rynek z widokiem na ulicę Ostrowską ( obecnie Toruńska). Początek XXw

Wiceprezydent Łodzi

Rapalski Stanisław  ur. w Krośniewicach, wiceprezydent Łodzi ( w okresie od listopada 1927 do lipca 1933 roku), więzień obozu przejściowego Radogoszcz, autor wspomnień „Byłem w piekle : wspomnienia z Radogoszcza”.

Poniżej notatka prasowa z 1927 roku. A w niej jego życiorys oraz wywiad.

"Stanisław Rapalski urodził się w roku 1891 w miasteczku Krośniewice. W piątym roku życia umiera mu ojciec. Matka, pozostała bez środków do życia z trojgiem dzieci, oddaje go do terminu do piekarza. W roku 1912 zostaje aresztowany za zorganizowanie strajku piekarskiego. W roku 1914 przybywa do Łodzi, gdzie pracuje w charakterze konduktora na tramwajach łódzkich."

żródło : Ilustrowana Republika 1927

Mapa z 1944

Mapa z 1944 r.

"Sposób na Alcybiadesa"

W "Sposobie na Alcybiadesa" Edmunda Niziurskiego odnajdujemy wątek dot. Krośniewic :
"-Mam sławnego wuja w Krośniewicach - odezwałem się po chwili - może słyszeliście o Duninie-Borkowskim. Ma on historyczne hobby i prawdziwe muzeum w domu. Być może zechce nam pożyczyć jakąś kość lub żelastwo."

Edmund Nizurski - Sposób na Alcybiadesa (wyd.1964 r.)

"Wolno, ale do przodu"

Czy czas wielkiego boomu kolejek wąskotorowych minął bezpowrotnie? Czy kolejka, która rozciągała się po pięciu województwach: płockim, łódzkim, włocławskim, konińskim i poznańskim, nie ma przyszłości? A może stworzenie z niej atrakcji turystycznej będzie rozwiązaniem obecnych problemów? M. in. o tym możemy przeczytać w artykule z 1985 roku „ Wolno, ale do przodu”

Autor opisuje, że w Krośniewicach optymizmu nie brakuje. Pomimo rozwoju kolei elektrycznej, pomimo straty pasażerów na rzecz PKS, to KKD nadal pozostaje czołowym zakładem pracy miasteczka. „Jeszcze do niedawna w Krośniewicach w każdej rodzinie ktoś chodził w kolejarskim mundurze. Aktualnie Zarząd zatrudnia około 900 osób, z tego na miejscu pracuje ponad 300.”

Z Krośniewic pod parą, gdyż trakcja parowa nadal tu istnieje a „jedna z lokomotyw to prawdziwa staruszka z 30-letnim stażem”, można dojechać do Ozorkowa, Boniewa, Nieszawy i Gniezna. Jeszcze przed paroma laty, wspomina autor, istniało bezpośrednie połączenie z Aleksandrowem Kujawskim, Włocławkiem, Koninem i Wrześnią.

Z artykułu dowiadujemy się, że przeciętnie w ciągu roku KKD przewozi ponad pół miliona osób, choć jeszcze przed kilkunastoma laty było ich dwa razy tyle.  Najpopularniejszy wśród pasażerów odcinek to Krośniewice – Łęczyca – Ozorków. Natomiast na brak zamówień przewozów towarowych Zarząd KKD nie narzeka.

Autor wspomina też o kolejce kampinoskiej, której rejsy turystyczne cieszą się powodzeniem i dziwi się, że z tego pomysłu nie korzystają w Krośniewicach. „Wystarczy trochę inwencji, dobrej woli, no i garstki zapaleńców, by rzecz cała ruszyła naprzód. Skoro w Sochaczewie można, to czemu w Krośniewicach nie można?”  Atrakcje turystyczne też są w regionie, chociażby Łęczyca z Tumem czy Krośniewicki oddział Muzeum Narodowego. „Z całą jednak pewnością organizator do takich wycieczek niedzielnych, czy też sobotnio – niedzielnych dopłacał nie będzie” – podsumowuje autor.

Na zakończenie, choć starzy kolejarze odchodzą na emerytury, to wymiana pokoleniowa trwa. „Dobrze przynajmniej, że tradycje podtrzymują stare kolejarskie rody. Kartowscy, Królowie, Sztyglowie, Skowrońscy, Wojtasiakowie, Smolczewscy, Płocharczykowie, to tylko część. Są również inni. Właśnie dzięki nim popularna ciuchcia nie stoi w miejscu. Jedzie wprawdzie wolno, ale naprzód.”

Opracowanie : krosniewice.blogspot.com na podstawie Jan B. Nycek „Wolno, ale do przodu” w Tygodnik Płocki nr 1 z 1985 roku  z wykorzystaniem Fot.: Tomasz J. Gałązka. (ibidem)

Getto w Krośniewicach

Wspomnienia z krośniewickiego getta

Krystyna Nowak (Róża Aleksander)

http://ahm.1944.pl/krystyna_Nowak/1

http://vod.tvp.pl/audycje/historia/notacje-historyczne/wideo/krystyna-nowak-ludzi-zasypywali-gaszonym-wapnem/870129

Tatarzy w Krośniewicach

Tatarzy w Krośniewicach
czyli muzułmanie w obronie II Rzeczypospolitej w 1920 roku

„Pod koniec września 1920 r. w Krośniewicach powstał Dywizjon Muzułmański, którego szeregi uzupełnili głównie kawalerzyści z Pułku Tatarskiego Ułanów i ze szwadronu zapasowego 13. Pułku Ułanów Wileńskich – wszyscy jako ochotniczy zaciąg. W jednostce prowadzono kursy dla podoficerów oraz szeregowców. Ponadto zorganizowano szkołę dla analfabetów.” 1)

„10 września 1920 roku, z powodu braku zdolności bojowej i niskiego stanu osobowego Tatarski Pułk Ułanów im. Mustafy Achmatowicza zostaje rozformowany. Tatarzy (około 200) z rozwiązanego pułku zostają wcieleni do szwadronu zapasowego 13. Pułku Ułanów Wileńskich, stacjonujących w Krośniewicach, a pozostali znaleźli się w szeregach nowo tworzonego Dywizjonu Mahometańskiego. Dowódcą dywizjonu został kaukazczyk, płk Bohajedyn Emir Hassan Churszow, który wyprowadził 30 września sformowaną jednostkę z Krośniewic do Łunińca.” 2)

Źródło :
1) K.Bassara „Muzułmanie w obronie II Rzeczypospolitej w 1920 roku”
2) K.Waluś, J.Waluś „Tatarski Pułk Ułanów im. płk. Mustafy Achmatowicza

Apel Rabina Polski

Opublikowano apel Naczelnego Rabina Polski Michaela Schudricha oraz Sola Rosenkranza (byłego mieszkańca Krośniewic), dotyczący płyt nagrobnych (macew) z krośniewickiego cmentarza żydowskiego.
 
Ze swojej strony nadmienię, że pamiętam takie płyty nagrobne, które leżały na stercie w miejscu obecnego szaletu miejskiego na Pl. Wolności około 1987/1988 roku. 

600 lecie parafii Krośniewice

Krośniewice 15.09.1985
Wizyta Prymasa Polski Józefa Glempa w związku z jubileuszem 600-lecia krośniewickiej parafii.

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krośniewicach - parafia należąca do dekanatu Krośniewice diecezji łowickiej. Erygowana w 1385.

gen. Władysław Anders z Krośniewic

Władysław Albert Anders urodził się 11 sierpnia 1892 roku w Błoniu (obecnie osiedle Krośniewic).
Albert Anders, ojciec Władysława, pełnił funkcję administratora majątku właściciela krośniewickich dóbr, Konstantego Rembielińskiego. W 1903 r. rodzina Andersów wyprowadziła się z Błonia / Krośniewic do Taurogów na Litwie. 

Władysław Anders ( za pl.wikipedia.org) - generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych w latach 1944-1945, następca Prezydenta RP w latach 1950-1954.



Pocztówka przedstawia rodzinny dom gen. Wł. Andersa, dawniej siedziba administratora majątku rodziny Rembielińskich. Pocztówka wyd. Muzeum im. Jerzego Dunin - Borkowskiego w Krośniewicach

kamienica

Fotografia, która wg opisu w języku niemieckim przedstawia główną ulicę Krośniewic w końcówce maja 1941 roku.
Możliwe, że jest to kamienica z ul. Kutnowskiej.Niestety nie posiadam więcej informacji.
Dyskusja na temat tego zdjęcia  - > tutaj
Będę wdzięczny za uzupełnienie informacji o zdjęciu i kamienicy.

Widok na kościół

Lata dwudzieste lub trzydzieste. Autor i wydawca nieznany.

Nikita Chruszczow i Bolesław Bierut

Nikita Chruszczow i Bolesław Bierut wizytowali PGR Domaników w zespole Błonie - Krośniewice.

Dziennik Bałtycki 1955 r.

Artur Zawisza Czarny

14 czerwca 1833 r. - Rosjanie pojmali Artura Zawiszę. W lasach pod Krośniewicami jeden z oddziałów partyzantki Zaliwskiego został otoczony i rozbity, a sam dowódca, Artur Zawisza, wzięty do niewoli. Oddział ten walczył w Królestwie Polskim z Rosjanami od kwietnia 1833 r. wraz z szeregiem innych, które próbowały wzniecić powstanie przeciw zaborcy. Artura Zawiszę osadzono w warszawskim więzieniu w dawnym klasztorze Karmelitów, a w listopadzie 1833 r. skazano na śmierć i powieszono w Warszawie na placu, który dziś nosi jego imię.

Przed egzekucją Artur Zawisza powiedział:

"Gdybym miał sto lat żyć, wszystkie bym ofiarował mojej Ojczyźnie."

Współcześnie

Rzeźby przed budynkiem Urzędu Miejskiego. Fragment parku. Ulica Toruńska. Pomnik ks. Józefa Poniatowskiego z 1814 r. Skrzyżowanie przy ulicy Poznańskiej.; Foto K. Drozdowski; Wyd.: Urząd Miejski w Krośniewicach; 2006 rok; Bez obiegu

Kolej Wąskotorowa

Krośniewicko-Ozorkowska Kolej Wąskotorowa - 1982 r. Fot. i projekt: Grzegorz Skonieczko. Wydawca : Miejska Biblioteka im. K.K.Baczyńskiego w Ozorkowie; 2011 rok; bez obiegu.

Gen.Anders z Krośniewic

Krośniewice - Pałac rodziny Rembielińskich z 2 poł. XIX w., elewacja południowo - ogrodowa. Władysław Anders (pierwszy z prawej) na ławce przed pałacem Rembielińskich, ok. 1912 r. (?) ze zbiorów P. Mikołajczyka. Portret gen. broni Wł. Andersa ( 11 VIII 1892 Błonie k/ Krośniewic - 12 V 1970 Londyn) J.K.(?), 1989 r. ol/pł. własność Urzędu Miejsckiego w Krośniewicach. Budynek andersówki - dawniej rządcówki - miejsce urodzenia Wł. Andersa - dawniej siedziba administratora majątku rodziny Rembielińskich, 2 poł. XIX w.; Fot. i proj. : Tomasz Skuza.; Wyd. Muzeum im. Jerzego Dunin - Borkowskiego w Krośniewicach; Bez obiegu

Nowe bloki

Krośniewice : Osiedle Kościuszki, kościół neogotycki z II poł. XIX w. p.w. Najświętszej Marii, budynek Urzędu Miasta i Gminy; Wyd. "Twój Wydawca - Promak. Anna Makuch". Bez obiegu

Krośniewice z lotu ptaka w latach 90

Krośniewice : osiedle Kościuszki z lotu ptaka. Wyd. "Twój Wydawca - Promak. Anna Makuch". Bez obiegu    

Fotografie paszportowe

Ciekawy zbiór fotografii paszportowych, z okresu pierwszych lat II Rzeczypospolitej, m.in mieszkańców Krośniewic i okolic, znajdziemy na stronie Archiwum Państwowego w Płocku.

Pod adresem :  Album kutnowski

Powstanie styczniowe 1863 roku

150 lat temu w czasie Powstania Styczniowego.

Krakowski Czas 1863 r.:
„Lekarz Stanisław Savary zamieszkały w Krośniewicach, opatrywał rannych i przy tej czynności zamordowany został przez Moskali. To nowy tysiączny komentarz do owej odezwy W. Ks. Konstantego wydanej dla złudzenia Europy, iż rannym i chorym pozwolono nieść pomoc.”
 
Poniżej skan "Nadwiślanina" z tego samego roku :